Obrigada, Portugal!

To niemal przerażające, jak czas szybko leci, gdy dobrze się bawisz. Mam wrażenie, że spędziłam tu parę dni, choć z drugiej strony czasem potrzebuję kilka chwil, by przypomnieć sobie, co wydarzyło się na samym początku, a to chyba dowód na to, że spędziłam tu trochę czasu. To były intensywne wakacje, mimo że oprócz miesięcznego kursu niczego nie zaplanowałam. Wydarzyło się mnóstwo, mnóstwo! i mam wrażenie, że w ciągu tych dwóch miesięcy zrobiłam tu więcej niż w ciągu całego roku.

Muszę przyznać, że miałam tu jeden taki moment, samotnie spacerując po Baixa, w którym pomyślałam sobie: co ja tu właściwie robię? I, co gorsza, co ja tu będę robić przez dwa miesiące? Ile można czytać portugalskich gazet i oglądać telewizję? Niespodziewanie więc nadszedł moment paniki, ale też równie szybko odszedł, a kolejne dni miałam po brzegi wypełnione zajęciami i w gruncie rzeczy tak naprawdę nigdy nie miałam czasu przeczytać ani jednej gazety, a telewizję oglądałam, a raczej słuchałam, tylko w trakcie innych czynności, żeby nie tracić cennych minut w Lizbonie (w końcu przyjechałam tu po to, by uczyć się portugalskiego).

A więc działo się wiele, choć nie opisałam tu każdego spaceru czy wyjścia ze znajomymi, bo nie chodziło o to, by aż tak przywiązywać wagę do szczegółów. Niby pisałam ten blog dla siebie, ale gdy zdałam sobie sprawę ile osób go czyta, nie mogłam pozwolić sobie na to, by was zanudzić każdą chwilą mojego pobytu w Lx.

Czasami łapałam się tu na myśleniu: "Dlaczego ja tu właściwie jestem?" Bo chciałam - to jasne - ale dlaczego? To wprost niewiarygodne jak wiele zależy od przypadku. Czy wiecie w ogóle, z jakiego powodu uczę się portugalskiego? Bo nie znalazłam kursu greckiego. A co by było, gdybym znalazła? Czy wracałabym teraz z Thessalonik z książką po grecku na kolanie? Być może.

Czasem siedziałam wpatrzona w Rio Tejo - "Jestem w Lizbonie. Udało mi się." - myślałam i uśmiechałam się jak mysz do sera, nie poznając samej siebie. Siebie sprzed dwóch lat, Ani, która nigdy nie wpadłaby na pomysł samotnego wyjazdu na drugi koniec Europy. Ale zmieniamy się. I dobrze. I dobrze, bo warto.

Myślę, że cel został w pełni osiągnięty - bez problemu rozmawiam z Portugalczykami, rozumiem ze słuchu praktycznie wszystko i czytam książki po portugalsku. Ukończyłam kurs zaawansowany w stolicy Portugalii i zdecydowanie mogę już powiedzieć: "Sim, eu falo português.", a nie tylko "Aprendo." I niech szlag trafi wszystkie podręczniki i ćwiczenia gramatyczne z lukami do wypełniania! Języka uczy się najszybciej i, co najważniejsze, najprzyjemniej, wśród nativos, wśród znajomych, na ulicy, w metrze i w kafejce pijąc cafezinho. Chciałam kupić tu jakieś ćwiczenia, słowniki synonimów i inne cuda PortoEditora, ale zamiast tego z półek Fnac wzięłam dwie grube książki i jestem pewna, że dadzą mi więcej niż przerobienie pięciu podręczników.

Nauczyłam się tu więcej, niż mogłabym kiedykolwiek przypuszczać i nie chodzi tu nawet o takie pierdoły jak gotowanie i wszelkie inne zajęcia związane z mieszkaniem "bez mamusi". Najważniejsze jednak jest to, że udało mi się spełnić kolejne marzenie. Spędziłam dwa miesiące w pięknych miejscach, w sympatycznym kraju i z cudownymi ludźmi. Chciałam wrócić do Polski bez saudades, ale to nieuniknione.

Przez ostatnie dni mojego pobytu w Lizbonie próbowałam maksymalnie wykorzystać każdy moment, patrzeć na każdy szczegół i dokładnie zapamiętać. Chciałam spróbować jeszcze raz ulubionych potraw, próbowałam pożegnać się z ulubionymi miejscami. Ale nie da się, po prostu. Jedynym sposobem na to, by za Lizboną nie tęsknić, jest mieć jej dość. Ale, sinceramente, nie wiem, ile czasu musiałabym tu mieszkać, by nie chcieć wrócić...

Miło, że tu czasem wpadaliście. Do następnego razu! :-)

Na koniec... Kliknijcie i posłuchajcie tego:
Carlos Paredes - Canção dos Verdes Anos

Kilka dni temu poszłam na spacer, wspięłam się na Graça i usiadłam sobie na ławce z najlepszym widokiem na miasto, z kiścią świeżutkich winogron i książką po portugalsku. Ten widok naprawdę zapiera dech w piersiach. Lizbona stamtąd wydaje się taka... spokojna. Samoloty podchodzące w oddali do lądowania, promy leniwie posuwające się po rzece zostawiając po sobie biały ślad, Most 25 Kwietnia z błyszczącymi w słońcu samochodami, żółty tramwaj gdzieś w dole, który całkowicie bez pośpiechu odjeżdża z przystanku, no i zamek na pięknym wzgórzu na tle cudnie niebieskiej wody. Być może Lizbona wcale nie wydaje się spokojna - ona chyba taka po prostu jest.

Tak sobie siedziałam i czytałam i nagle podszedł do mnie pewien elegancko ubrany, czarnoskóry mężczyzna i powiedział po angielsku: "Jesteś z Polski?". Trudno było na to nie zareagować, nie miałam bowiem przy sobie nic, co mogłoby wskazywać na to, że jestem Polką. Gdy zapytałam, skąd to wie, stwierdził, że to poczuł, a poza tym jestem wysoka, mam wschodnie rysy twarzy i jestem podobna do Polki, którą zna. Nieźle. Spędziliśmy kilkanaście minut na rozmowie po portugalsku (pochodzi z Wysp Zielonego Przylądka), opowiadał mi o swoim zespole i podróżach do Polski (pokazał nawet paszport i wizę), i oczywiście zdążył zaprosić mnie na plażę, koncert i kolację. Oczywiście się nie skusiłam, ale namiary na siebie zostawił. Zachwiana, może być Zielonoprzylądczyk? ;-)

Tego dnia postanowiłam zjeść lunch poza domem, bo nie chciało mi się gotować, i udałam się do znanej wam już restauracji WOK. ;-> Naładowałam sobie talerz sushi, poprosiłam o sok ze świeżych pomarańczy i było genialnie.

No i po prostu nie mogłabym, zwyczajnie nie potrafiłabym wyjechać stąd bez ponownego zjedzenia pataniscas com arroz e fejão. Dlatego zabrałam Bruno ze sobą, wsiedliśmy w pociąg i pojechaliśmy do Estoril (tory kolejowe są tuż przy oceanie!!!). Nie żeby nie było pataniscas w Lizbonie, bo na pewno są, już nawet wiem gdzie, ale nie można ryzykować! Dotarliśmy do restauracji i serce mi zabiło gdy przyszedł czas zamawiania dania, bo obawiałam się, że akurat dzisiaj ich nie będzie. Przez pierwsze trzy sekundy może i byłoby śmiesznie, ale później chyba bym się rozpłakała...

A wczoraj byłam na plaży i pożegnałam się z oceanem. O co chodzi z tym żegnaniem się? Pamiętam, że na wakacjach, gdy przychodził dzień powrotu do domu, zawsze trzeba było się pożegnać z morzem. To pewnie dlatego, że mieszkamy 600km od plaży, fal i mew... :-(

No w każdym razie - pożegnałam się i ocean powiedział, że będzie miał saudades. A ja powiedziałam, żeby się nie martwił, bo jeszcze wrócę.

Na piątkowy wieczór miałam wiele atrakcji do wyboru, ale mogłam wybrać tylko jedną, bo nie mam zdolności bilokacji. Stwierdziłam więc, że koncert Xutos & Pontapés w Corroios będzie najlepszym sposobem na pożegnanie się z Portugalią. Bo, nie wiem czy wiecie, ale Xutos & Pontapés to The Rolling Stones of Portugal. Najbardziej popularny zespół rokowy świętujący właśnie 30-lecie swojego istnienia i który - co mogłam zobaczyć na własne oczy - jest tu wręcz uwielbiany.

Wsiedliśmy w wyczes pociąg Fertagus, który przejeżdża przez Most 25 Kwietnia (pod samochodami, fajne to jest!) i w 20 minut dojechaliśmy do Corroios. Ja, Gonçalo, Raimas i jego znajomi. Na miejscu napotkaliśmy wielką imprezę pełną budek z pipocas (popcorn), farturas, ciepłego chlebka z churiço, balonami, stanikami i browarami... Klimat dość ciekawy, ale ważne, że koncert darmowy. ;-) Na miejscu spotkaliśmy się też z Nuno i Célią.

Jeśli chodzi o sam koncert - klimat pierwszorzędny. Byliśmy dość blisko sceny (lubię koncerty w tym kraju, bo Portugalczycy są niscy i wszystko dobrze widać), a mimo że niektórych kawałków nigdy nie słyszałam, a większości nie byłam w stanie śpiewać (nie z powodu portugalskiego, ale zwyczajnie dlatego, że nie znam Xutos na tyle, by śpiewać całe piosenki), przez cały koncert bawiłam się świetnie. Genialna muzyka, cudowna atmosfera, z chęcią zobaczyłabym ich jeszcze raz, grają we wrześniu na Estádio do Restelo, gdzie chyba pójdzie cała Lizbona!

Zdjęcia autorstwa Gonçalo Fino

Gdy wychodziliśmy w ślimaczym tempie z terenu koncertu wśród wielkiego tłumu, nagle Raimas zaczął śpiewać... "Szto lat, szto lat, niek, niek zije nam!", które przypomniał sobie ze swoich urodzin. Sweet! A w drodze powrotnej uczyłam ich kolejnych polskich słówek. Najpiękniejsze jest to, że ze słowem, które teoretycznie powinno być proste (bo jest to zwykle, zaraz po przekleństwach, pierwsze słowo, którego uczą się obcokrajowcy) mają największe problemy - "cześć".

Zachwiana właśnie powiedziała mi: "Zastój masz na blogu. Zrób coś z tym." Fakt. Już się robi!

Właśnie sobie uświadomiłam, że nie napisałam tu o bardzo ważnej rzeczy, która nazywa się pataniscas com arroz e feijão i którą to miałam przyjemność skonsumować 16 sierpnia w Estoril w bardzo dobrym towarzystwie, które widać na zdjęciach. Nienapisanie o tym tutaj to wielkie przeoczenie, które muszę nadrobić, bowiem to danie jest wprost genialne. Żeby wam to udowodnić dodam, że dzisiaj śniło mi się, że je jadłam. I we śnie też było genialne. Problem tkwi jednak w tym, że trochę trudno je znaleźć w tutejszych restauracjach, mimo że to jedno z najbardziej tradycyjnych portugalskich potraw. Może dlatego trudno ją znaleźć, bo niewielu turystów wie o jej istnieniu i w konsekwencji niewielu jest chętnych, by ją spróbować? Opisałabym wam, co to dokładnie jest to pataniscas (arroz to ryż, a feijão - fasola), ale właściwie nie mam pojęcia, wiem tylko, że w środku był bacalhau. Ważne jest jednak, że było zajebiste.

Po przemiłej kolacji w akompaniamencie najlepszej sangrii jaką piłam w życiu, poszliśmy do baru na plaży (była pierwsza w nocy, większość zamówiła kawę, ale nie było (!), bo ekspres się zepsuł), a następnie na dyskotekę (a raczej rockotekę) o enigmatycznej nazwie "2001". Było świetnie, do domu wróciłam około 5:00 i na drugi dzień właśnie z pełnym impetem dopadło mnie przeziębienie. Ale już zdrowa'm!

OK, koniec tej retrospekcji, wróćmy do bardziej aktualnych wydarzeń. ;-)

Jako że na poprzedni weekend nie miałam żadnych planów, postanowiłam znowu wybrać się na północ z moim osobistym przewodnikiem Bruno. Była to bardzo dobra decyzja, bo właściwie można powiedzieć, że osiągnęłam pełnię szczęścia, o której pisałam 13 sierpnia. Wprawdzie palm nie było, ale był basen i to na świeżym powietrzu, w promieniach portugalskiego słońca... Nic dodać, nic ująć.

Uwaga, teraz znowu będzie o żarciu: mama Bruno przygotowała tradycyjne danie z regionu Minho, które było bardzo, bardzo smaczne, mimo że wiedziałam, co jem, bo Bruno mnie uprzedził. Chociaż gdyby mnie nie uprzedził, pewnie bym się nie zorientowała, że jem ryż w sosie z krwi kurczaka.

A w niedzielę wcześnie rano (czyli o 9:00) wybraliśmy się do... do supermarketu zrobić zapasy jedzenia i udaliśmy się w kierunku parku narodowego Gerês (nota bene jedynego w Portugalii) w północno-zachodniej części kraju. Z powodu korków dojechaliśmy dość późno (droga dojazdowa do Gerês jest jak Zakopianka - tylko jedna i zawsze zakorkowana), a wieczorem musieliśmy wracać do Lizbony, więc nie mieliśmy czasu, by przemierzać szlaki. Ale znaleźliśmy sobie małe jeziorko i rozłożyliśmy się na ogromnych kamieniach wśród pięknej przyrody i szumu wodospadzików. W skrócie: żyć nie umierać!

Parque Nacional da Peneda-Gerês

Kilka przydatnych rad dla kobiet wybierających się do Portugalii:

1. Za każdym razem, gdy widzicie napis "Pastelaria", zamknijcie oczy, zatkajcie uszy i uciekajcie po największym łuku, jaki jesteście w stanie zrobić, upewniając się wcześniej, czy podobnego napisu nie ma przypadkiem po drugiej stronie ulicy. (Wyjątek: jeśli dzisiaj nie jadłyście jeszcze pastel de nata - możecie spróbować wejść do tego strasznego miejsca, ale tylko na chwilę i z maksimum 95 centami w portfelu. Zapamiętajcie to dobrze i nie mówcie potem, że nie ostrzegałam!).

2. Nie zabierajcie ze sobą szpilek, bo i tak nie będziecie tu w nich chodzić. W Bairro Alto prędzej złamiecie obcas i/lub nogę niż przejdziecie w nich pięć metrów. W całej Portugalii mamy, drogie Panie, do czynienia z calçada portuguesa, czyli sławnym, charakterystycznie wybrukowanym chodnikiem, na którym możecie spróbować szczęścia w szpilkach, ale i tak szczerze odradzam, bo trzeba uważać. Naprawdę.

3. Jeśli w trakcie wakacji nie chcecie przytyć 100kg, przeanalizujcie dokładnie portugalskie menu. Pamiętajcie, że Portugalczycy zwykle jedzą kolację między 21:00 a 0:00 oraz że 80% dań serwowanych jest z frytkami lub z frytkami i ryżem (tak, tak), 95% mięs jest smażonych lub grillowanych, przed daniem głównym dostajecie stos chleba, oliwek i sera, a po kolacji, niezależnie czy macie jeszcze miejsce, czy nie, przynoszą wam owoce, ciasta, musy i lody. No i na koniec kawę, oczywiście, nawet jeśli właśnie wybija północ.

4. Jeśli macie niskie poczucie własnej wartości, oczy innego koloru niż brązowe, a wasze włosy są w odcienach brązu lub jestecie blondynkami (to chyba najlepsza pozycja startowa), wychodźcie na ulicę jak najczęściej. Gwarantuję wam, że w trakcie pierwszych dziesięciu minut znajdzie się co najmniej pięciu portugalskich dżentelmenów (to jeden na każde dwie minuty!), którzy nie będą mogli oderwać od was wzroku. Jeśli na dodatek założycie wspomniane wyżej szpilki (ale po uprzednim oswojeniu się z calçadą - to ważne) oraz założycie spódniczkę jakiejkolwiek długości - przyćmiłyście właśnie 99,9% Portugalek. W ciągu piętnastu minut wasze ego podskoczy do wysokości pomnika Cristo Rei w Almadzie. (Uwaga! Istnieją też pewne minusy, bowiem nie każdy Portugalczyk to przystojny biznesmen w garniturze. Czasem będziecie musiały stawić czoła wzrokowi robotników w poplamionych farbą szatach, kelnerów po sześćdziesiątce tudzież obślinionych dziadków w parku. Jeśli nie jesteście w stanie tego znieść - zapomnijcie o szpilkach, przefarbujcie włosy i kupcie brązowe soczewki kontaktowe. Albo zwyczajnie - wracajcie do Polski! Tam mężczyźni nie patrzą. Chyba dlatego, że w kraju mamy większą konkurencję, moje drogie, no i w rezultacie wtapiamy się w krajobraz. ;-)

Przez ostatnie dni wiele się nie działo, bo jestem chorička (ale przynajmniej nauczyłam się jak jest po portugalsku "angina" i "leki przeciwbólowe"). Dziś czułam się już znacznie lepiej i udało mi się wyjść na lunch z Bruno i jego znajomymi z pracy. Podoba mi się ten pomysł wspólnego almoçar w trakcie przerwy - mężczyźni zostawiają swoje marynarki na biurowych krzesłach i grupami wychodzą do pobliskich restauracji na carne de porco à portuguesa albo jeden z tysiąca rodzajów bacalhau. Fajna to sprawa, bo w końcu nie tylko integrują się z kolegami z pracy, ale też przewietrzą się trochę i jedzą porządny, ciepły posiłek w miłej atmosferze. Dzisiaj więc miałam okazję im towarzyszyć i spróbować sławnej portugalskiej zupy Caldo Verde - niby prosta, ale bardzo smaczna! (Tak, wiem, znowu piszę o żarciu!).

Później poszłam sobie do parku Gulbenkian, bo już się stęskniłam za tym miejscem. Nie ma to jak walnąć się na trawę w cieniu i nic nie robić... Albo zastanawiać się co by się zrobiło z 74 milionami Euro (tyle tu teraz można wygrać w czymś w rodzaju Lotto).

Obecnie czytam książkę Nicka Hornby'ego "How To Be Good" w wersji portugalskiej ("Como Ser Bom"). To chyba trochę dziwne czytać książki w innym języku niż oryginalny (szczególnie, gdy zna się ten oryginalny i można przeczytać w oryginale)? Mimo, że chcę zostać tłumaczką, tłumaczom nie ufam - przekład to przekład i zawsze lepiej jest przeczytać oryginał. Moje opowiadania, na przykład, nigdy nie będą brzmieć dla mnie wystarczająco dobrze w obcym języku, chyba, że w obcym je oryginalnie napiszę. No cóż, w każdym razie - fajnie, że mogę już czytać książki po portugalsku. :-)

Doszłam tu do wniosku, że metro jest jeszcze gorsze niż autobusy. W Polsce, w autobusach wszyscy uciekają od siebie jak najdalej, zakładają słuchawki, otwierają książki i gazety i patrzą za okno. A tu? Tu nie mogą patrzeć za okno, bo tam nic nie ma! A trochę głupio wpatrywać się w ciemność, nie? Więc patrzą w podłogę. Albo na piękne Polki.

;-)))

Lizbona, Marquês de Pombal, godz. 16:30. Temperatura: 37°C. Przystojni biznesmeni ściągają marynarki drogich garniturów, dwóch mężczyzn chowa się w cieniu palmy z butelkami chłodnej wody niegazowanej. Siadam z książką w cieniu w parku Eduardo VII, ale nie wytrzymuję długo i uciekam do metra. Po drodze spotykam kobietę z kilkuletnią dziewczynką, która pyta mnie, mnie, jak tu się przechodzi na drugą stronę ulicy (to trochę skomplikowane zważywszy na fakt, że mamy tu do czynienia z pięciopasmowym rondem). Rozmawiamy chwilę, chwali mój portugalski i mówi, że praktycznie nie słychać obcego akcentu. Zadowolona podążam w kierunku niebieskiej linii, siadam szczęśliwa w klimatyzowanym wagonie i zastanawiam się, jak przeżyję drogę ze stacji do Pingo Doce. Przy sklepie jak zwykle siedzi ten sam żebrak z kulą, który już nawet bez słowa wyciąga rękę do przechodniów, czasem wręcz nie odrywa wzroku od gazety, którą czyta. W portugalskiej Biedronie kupuję tonę świeżych owoców i lody kokosowe. Wracam do domu, po drodze zatrzymując się przy bankomacie, którego przyciski są tak gorące, że aż parzą. Siadam przy kOMpie i zaczynam jeść półroztopione lody. Stwierdzam, że do pełni szczęścia brakuje mi jedynie basenu pod palmami. ;-)

Braga – jedno z najstarszych miast w Portugalii o ponad 2000-letniej historii oraz jedno z najstarszych miast chrześcijańskich na świecie. Założone w czasach rzymskich jako Bracara Augusta.

Pobudka o 6:45, około 8:00 łapię metro, o 8:30 w Sete Rios łapiemy autokar i 5 (słownie: pięć) godzin później jesteśmy w Bradze. Nie pamiętam kiedy ostatnio spędziłam tyle czasu w autokarze, ale szczerze mówiąc minęło nawet szybko. Jechaliśmy ciągle autostradą i być może widok za oknem był ciągle prawie taki sam, ale za to autokar miał przystanki w Fátimie, Coimbrze i Porto, więc mogłam zobaczyć najbardziej sławne miejsca Portugalii. Wprawdzie tylko zza szyby i niewiele, ale zawsze mogę powiedzieć, że tam byłam! ;-)

Z dworca odebrał nas brat Bruno, który zresztą w sobotę obchodził swoje dziewiętnaste urodziny. Braga to takie Tychy właściwie, liczba mieszkańców zbliżona, tylko że gdzieniegdzie rosną palmy, teren jest górzysty a zabudowa kompletnie inna niż w Polsce.

Zanim wybraliśmy się na zwiedzanie miasta, poszliśmy zjeść francesinhę, czyli jedno z typowych dań północy, a szczególnie Porto. Francesinha ma w sobie wszystko, co dla mnie niezdrowe, ale, cholera, raz w życiu spróbować musiałam! Na szczęście okazało się, że nie jest to moje ulubione danie. ;-)

Powiem wam, że posiadanie znajomych w różnych zakątkach świata to świetna sprawa. W Bradze miałam osobistego przewodnika, który zawoził mnie we wszystkie najciekawsze miejsca i oprowadzał po najbardziej uroczych uliczkach miasta. Nie ma lepszego sposobu zwiedzania obcego kraju, niż z rodowitymi jego mieszkańcami, bo to oni znają najszybsze drogi dojazdu, najlepsze restauracje i knajpy i najprzytulniejsze zakątki.

Jego ciocia i wujek, wspaniali, sympatyczni ludzie, zaprosili nas do siebie na kolację. Przyszedł jeszcze brat, kuzynka z mężem i kuzyn Bruno, i tak jedna Polka i siedmiu Portugalczyków, prawdziwych nativos, zjedli wspólnie kolację w ogrodzie i, muszę przyznać bez wahania, była to jedna z moich najlepszych nocy w Portugalii. Od samego początku byli niesamowicie mili i gościnni, całkowicie otwarci na pomysł zjedzenia kolacji w gronie rodziny razem z kompletnie obcą osobą, o której wcześniej nawet nie słyszeli. Po drugie - jedzenie. Wyśmienite jedzenie na świeżym powietrzu i chłodne, portugalskie Vinho Verde. Znając tutejsze zwyczaje, postanowiłam nie najadać się do syta tym, co było na stole, bo wiedziałam, że na pewno będzie jakiś deser.

Pomyliłam się. Nie było "jakiegoś deseru". Były trzy. Najpierw kosz świeżych owoców, do wyboru do koloru, soczysty melon, śliwki, banany, jabłka i brzoskwinie, później przyszło absolutnie genialne, domowej roboty ciasto czekoladowe, a jeszcze na koniec chłodny mus truskawkowy. W międzyczasie rozmowa potoczyła się na różne tory, zaczynając od wprowadzenia Euro w Polsce, przez różnice kulturowe, aż skończyło się na polskiej wódce i wtedy wujek pobiegł do barku. Wódki nie znalazł (całe szczęście! bo oni chyba myśleli, że skoro jestem z Europy Wschodniej, to mogę wypić kieliszek bez wykręcenia twarzy ;-)), ale za to przyniósł różne inne ciekawe trunki, w tym Porto, oczywiście. Musiał więc też przyjść moment, w którym to mąż kuzynki zapragnął nauczyć się kilku polskich przekleństw ("na zdrowie" już umieli, a nawet zaśpiewaliśmy wspólnie "Sto lat" bratu! Po portugalsku oczywiście też, ale najpierw po polsku. Podobał im się wers "A kto z nami nie wypije, niech się pod stół skryje!"). Ale nie było to trudne, bowiem bez ogródek możemy powiedzieć, że dwa polskie przekleństwa w języku portugalskim już istnieją, tyle że mają inne znaczenie (curva - krzywa, Rui - imię męskie, gdzie "r" czyta się prawie jak "ch"). Ot i cała filozofia.

Miałam też kilka śmiesznych lekcji wymowy, co chwilę bowiem wymyślali mi coraz to dziwniejsze słowa do powtórzenia, aż skończyło się na portugalskich językołamaczach. Po tym wieczorze wszyscy wiedzą też już, że jestem uzależniona od pasteis de nata i chyba mogę liczyć na regularne dostawy do Polski!

Jakby tego było mało, pojechaliśmy potem ze znajomymi Bruno do bardzo przytulnej knajpki w klimatach arabskich, gdzie od czasu do czasu są nawet pokazy tańca brzucha. Wypiliśmy tam fenomenalne soki i batidos, czyli coś w rodzaju koktajli mlecznych ze świeżych owoców.

Drugiego dnia mogłam wybrać sobie, co chcę robić. Wybrałam więc położone kilkanaście kilometrów od Bragi Guimarães, czyli miejsce, w którym narodziła się Portugalia - pierwsza stolica kraju, której centrum widnieje na liście światowego dziedzictwa UNESCO. Pospacerowaliśmy sobie po wąskich, brukowanych uliczkach wśród średniowiecznych kościołów i zwiedziliśmy pałac książęcy Paço dos Duques de Bragança z XV wieku i zamek z X wieku (tak na marginesie, czy ktoś kiedyś widział kuchnię w pałacu?).

Wieczorem wsiedliśmy do autokaru i o 0:30 byliśmy w Lizbonie (przejechać przez most w Porto w nocy - bezcenne. Widok zapiera dech w piersiach). I podsumowując - to był genialny weekend i nie mogłabym go sobie lepiej wyobrazić. A po tej kolacji u cioci stwierdziłam, że nie obejdzie się bez saudades za Portugalią po powrocie. Po prostu nie da rady...

Wracam do poprzedniego wpisu, by zorientować się, na którym dniu stanęłam. Wtorek. OK. No to jedziemy dalej!

Wieczorem poszłam z Bruno do "Lusitano Clube" w Alfamie na koncert "Roda de Choro", zespołu portugalskiego, który gra głównie muzykę brazylijską i portugalską pomieszaną z wieloma różnymi rytmami, co ostatecznie daje bardzo fajny efekt! Zaskoczyło mnie to, że właściwie nie był to zwykły spektakl, bo odkąd panowie zaczęli grać, na parkiecie pojawiło się mnóstwo ludzi i nie zeszli aż do końca. Zespół grał, a ludzie tańczyli. Genialna sprawa, świetny klimat. Przypadkiem spotkaliśmy też znajomych z couchsurfingu, a jeden z nich okazał się być niezłym tancerzem, więc potańcowałam sobie nieźle do tych brazylijskich rytmów! :-)

W środę Gonçalo zabrał mnie do parku w Belém, Parque dos Moinhos de Santana, śmiesznego parku, bo położonego na wzgórzu, z którego zresztą jest świetny widok na dzielnicę i na rzekę. I gdzie, ni stąd ni zowąd, stoją dwa wielkie wiatraki. :-) Jest tam całkiem przyjemnie, rosną sobie palemki, duże drzewa, jest mały stawik, fontanna i kafejka. Tramwajów też nie brakuje:

A potem znowu poszliśmy na Pasteis de Belém (podobno tylko trzy osoby znają ten ściśle tajny przepis na prawdopodobnie najlepsze ciastka świata ;-)) i bez ogródek poprosiłam o trzy. W końcu wiedziałam czego mogę się spodziewać. Podobno mało kto jest w stanie zjeść mniej niż trzy w trakcie jednej wizyty... (wkleiłabym tu zdjęcie, ale nie mogę, bo za każdym razem gdy będę przeglądała tego bloga, zacznie mi ciec ślinka, a do tego nie mogę dopuścić, szczególnie po powrocie).

Dzień dzisiejszy i ubiegła środa zostały spędzone (cóż za konstrukcja zdaniowa) na plaży, Praia da Sereia naturalnie. Generalnie nie ma co opowiadać z takich dni, bo wszystko sprowadza się do leżenia, siedzenia, leżenia, leżenia, spaceru brzegiem morza, leżenia, siedzenia, leżenia i leżenia. Wprawdzie w sierpniu na plażach nawet w tygodniu jest dość sporo ludzi (znacznie więcej niż w lipcu), ale i tak nic nie jest w stanie powstrzymać mnie od cieszenia się tym widokiem. Brak mi słów by określić jak absolutnie genialny jest ocean...

A jutro... a jutro wyruszam 375 km na północ, do Bragi. :-)